Een stuk uit de column van deze uitgave:
Wat drijft je er toe?
We zaten in de tweede klas van een kleine school in de buurt van Rotterdam. De docenten waren streng, heel streng en we hadden diep ontzag voor hen. Zij hoefden maar naar je kijken of je sprong in de houding, armen stijf over elkaar, een knalrood hoofd diep gebogen richting houten schoolbank met inktpot. Na schooltijd was het tijd om fijn te spelen, vrij als een vogel, in de natuur, bij de vuilstortplaats. Pijltjes draaien van stroken papier en ze welgemikt met je pvc-buisje in een slaapkamerraam laten verdwijnen.
Maar het leukste spel ontstond bijna dagelijks bij het uitgaan van de school. Mijn vrienden en ik stonden dan een van onze klasgenoten popelend van ongeduld op te wachten. Niet om te vragen of hij mee ging spelen, maar om onze creatieve manieren van pesten en treiteren op uitleven. Het was namelijk niet leuk om hem elke dag, na hem flink gejonast te hebben, over iemands heg in een tuin te gooien. Laten struikelen was aardig, maar zijn tas in een boom mikken was leuker. Op een dag bedacht een van ons dat we ons slachtoffer moesten spiesen: 1. Leg hem dwars over een ijzeren hekje met een scherpe punt. 2. Ga daarna op zijn gebogen rug duwen tot...hij...huilt.
Prachtig magazine van stichting veiling onderwijs.
BeantwoordenVerwijderenHet zal je kind maar wezen, moet je toch niet aan denken.
BeantwoordenVerwijderenBlijkt maar weer hoe goed het is dat hier aandacht aan besteed wordt.
Een pluim voor de Stichting Veilig Onderwijs en natuurlijk ook Nolin Uitgevers B.V. die de uitgaves mogelijk maken.
Mooi dat dit mogelijk gemaakt wordt op deze manier..
BeantwoordenVerwijderenGoed aangrijpend verhaal. Illustreert hoe ver het pesten kan gaan en hoe gemakkelijk de pester omgaat met het leed dat de gepeste ondergaat.
BeantwoordenVerwijderen